Duckie is terug waar die hoort

Duckie is een vrouwtje ! Volgens een kenner (dank je wel Marco) is Duckie zonder twijfel een vrouwtje.

Een paar dagen geleden voerde ik Duckie in onze vijver met slakken. Ik spoelde mijn handen even schoon in de vijver toen ze genoeg had gegeten. Ik rook een lichte rotte eieren geur. Ik nam nog eens een handje water en rook er aan, inderdaad.... H2S, waterstofsulfide. "Da's niet goed", dacht ik. Het betekent dat er té veel organisch materiaal in de vijver komt, het ecologisch evenwicht is verstoord. Niet zo gek wat Duckie poept wat af op zo'n dag dat ze 100+ slakken eet. Het werd zo stadig aan tijd om Duckie terug te zetten in de natuur. Om het probleem van de vervuilde vijver tijdelijk op te lossen, lieten we een aantal uren water in de vijver lopen waardoor het overliep en daarmee ook wat in het water opgeloste voedingsstoffen meenam.

Afgelopen nacht heeft Duckie voor het eerst niet in huis geslapen in zijn doos. De nacht er voor liet ze duidelijk merken dat ze die doos niet fijn vond voor de nacht door lang met haar snavel op het karton van de doos te hameren. Als opstapje voor de uiteindelijke terugzetting in de natuur heeft ze daarom afgelopen nacht doorgebracht bij de vijver - of misschien wel ín de vijver, want eenden slapen ook wel óp het water.

Vanochtend was Duckie er gelukkig nog. De enige bedreiging hier is de boommarter. Ik denk niet dat die veel kans maakt om Duckie te pakken, want die zal onmiddellijk het water op zoeken bij gevaar. Maar toch, je weet het maar nooit. Ik voerde Duckie voor de laatste keer zo veel mogelijk slakken. Ans stelde voor om Duckie een rugzakje mee te geven met daarin een paar honderd slakken .

We besloten Duckie uit te zetten in het gebied van de Albufera, het grootste waterrijke gebied op Mallorca, met uitgestrekte rietlanden, met overal meertjes en kanaaltjes. Er is daar een grote verscheidenheid aan vogels zoals de kiviet, de kluut, diverse reigersoorten - waaronder de zeldzame purperreiger - , watersnippen, strandlopertjes, slobeenden, bergeenden en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Met Jan Willem en Beatrice - beide fervente vogelaars - ben ik daar diverse malen geweest. We hebben daar zelfs ijsvogeltjes gezien en blauwe kiekendieven; als je op Mallorca komt en je houdt van de natuur dan is dit gebied een absolute aanrader.

Ik koos een plek uit in de Alfubera die zo ver mogelijk van de bewoonde wereld af zat, maar wel goed te bereiken was met de auto. Duckie was heel rustig tijdens de half uur durende rit. We moesten nog een paar honderd meter lopen toen we daar aankwamen. Er was een houten observatietoren voor vogelaars en na wat hekken over te zijn geklommen kwamen we aan de waterrand. In de verte zagen we een koppeltje wilde eenden zwemmen en het was blijkbaar paaitijd voor vissen, want die gingen erg te keer in het water, sprongen af en toe wel een meter boven water uit. Ik vermoed dat het harders waren, die gedijen goed in het licht brakke water.

Duckie was een beetje overweldigd leek het door de weidsheid en de openheid van het gebied, heel anders dan bij ons thuis waar overal bomen staan; hier was alleen maar riet. We gooiden wat brood in het water, maar ze durfde het nog niet aan om erin te gaan. Ik besloot Duckie er dan maar in te zetten, maar dat was ook geen succes, ze klom direct weer op de kant. Zo zaten we een uurtje bij haar, hopende dat ze zelf het water zou ingaan, maar dat gebeurde niet. Ans besloot om even een eindje te gaan lopen en nadat ik Duckie weer een keer in het water had gezet waarop ze weer snel uit het water ging, zat er volgens mij maar één ding op.... Als Papa Mark moest ik Duckie voorgaan in het water, dus ik kleedde me uit en ging het water in en zwom tussen de waterplanten weg van Duckie. Ze begon me te roepen, dat was een goed teken, ze miste me. Ik zwom tot zo'n 40 meter van de kant en toen kon Duckie het niet langer houden en ging het water in en rende over het water naar me toe. Daar in het water heb ik met Duckie voor de laatste keer wat quality time doorgebracht. Heel apart is het om met Duckie op ooghoogte in het water te zitten, je gaat je een beetje eend voelen .

Terug op de kant kwam Duckie ook weer uit het water en poetste zijn veertjes even schoon. Toen ik door de zon wat opgedroogd was kleedde ik me aan we bereidden ons voor om zo snel mogelijk weg te gaan, zodat Duckie ons niet zou achtervolgen. Ik zette Duckie nog een keer in het water om nog wat meer voorsprong te hebben en toen gingen we snel weg. We hoorden Duckie paniekerig roepen, maar het geluid verstomde snel.

Terug in de auto reden we met een soort van leeg gevoel weg. In ruim vijf weken hadden we Duckie zien opgroeien van een kuiken die in je borstzakje van je overhemd past tot een medium size eend. Alle donsveertjes waren vervangen voor échte veertjes en alleen de slagpennen moeten nog wat groeien om Duckie in staat te stellen om te vliegen. Over een paar dagen - of misschien morgen wel - ga ik terug naar de plaats waar we Duckie hebben uitgezet. Voor de zekerheid neem ik dan maar wat slakjes mee.

Duckie zal even moeten wennen aan het niet gevoerd worden en zal best wel honger krijgen de eerste dagen. Maar dat stimuleert dan ook weer om zelf op zoek te gaan naar eten. Slakjes zullen onderdeel uitmaken van zijn menu, maar niet zo veel als tot vandaag. Je ziet het niet op de foto, maar net onder water zit een heel groot bed met (onder)waterplanten, vooral waterpest en nog een soort met lange uitlopers en een beetje stekelig - ik heb daar een paar bossen van meegenomen voor onze vijver.

Hoewel we niet zaten te wachten om een eendje op te voeden, wil ik Ana en Dani toch bedanken dat ze Duckie bij ons hebben gebracht. Zowel Ans als ik vonden het een hele mooie ervaring met als slot het terugzetten in de natuur, waar een Wilde Eend thuis hoort.

===